Elvis (vrijdag, 24 juni 2022 15:07)

Moyenne is een prachtig woord, beetje chique, maar in de biljart wereld niet weg te denken. Wanneer je elders praat over een gemiddelde zal er niemand zijn die het woord moyenne hiervoor gebruikt. Nu is de biljart wereld van oudsher natuurlijk wel een enigszins chique aangelegenheid, maar gelukkig is dat in de loop der jaren wel weg geëbd. Niet dat ik een aversie heb tegen chique, maar ik hou meer van de openbaarheid, toegankelijkheid en gelijkheid. Nu herinner ik mij nog dat ik van mijn apropos raakte toen ik hoorde van de ballotage commissie voor toelating op de club.. hmm, maar goed, daar had ik al wat over gezegd. Maar het moyenne is eigenlijk wel het meest mooie van de biljart sport. Het moyenne zorgt ervoor dat een ieder in theorie kan winnen in elk onderling duel. Het moyenne bepaalt namelijk je te scoren caramboles. Dat is fijn. Zo kan ook een relatief nieuw lid van de club mee doen om de eindoverwinning van de club competitie. Dat maakte mij dan ook nieuwsgierig naar de finales van de clubcompetities binnen de KBC. Het lijkt mij geweldig om, aan het eind van een club seizoen, te behoren tot de finalisten die dan in een finale poule strijden om de wisseltrofee en de eeuwige roem. Zo stonden er afgelopen weekend de finale van het driebanden en de finale van het libre op het programma. Ik wist natuurlijk dat het erg druk bezocht zou worden, dus was ik al vroeg bij de KBC om een goed plekje , met zicht op alle lakens, te bemachtigen. De spanning onder de finalisten was duidelijk voelbaar maar er heerste een gezellige sfeer. De zaal was overvol en dat brengt op zo’n dag nog een stukje extra spanning. Voor een aantal finalisten is dit als gesneden koek, maar ik zag ook een aantal finalisten die dit voor het eerst in hun carrière meemaakten. Het is ook totaal verschillend natuurlijk hoe een mens met deze spanning omgaat. De een loopt wat zenuwachtig heen en weer en gaat wat vaker toiletteren dan normaal terwijl de ander ogenschijnlijk veel rustiger is maar in werkelijkheid thuis al zo vaak op het toilet heeft gezeten dat zowel de inhoud van zijn spijsverteringskanaal als het glazuur van de wc pot volledig verdwenen zijn. Weer een ander sluit zich volledig af van wat er om hem of haar heen gebeurt en beperkt zich deze avond en middag tot het nuttigen van alcoholvrije drankjes terwijl hij/zij normaal gesproken zeker niet spuugt in een glas gevuld met alcohol. Ik zag in ieder geval veel veranderingen bij “onze” finalisten. Het driebanden bleef lange tijd erg spannend en de koppositie werd menigmaal onderling gewisseld. Het driebanden mag eigenlijk toch wel beschouwd worden tot een aparte categorie omdat mij althans vaak de logische lijnen ontgaan. Dit zou voor mij nog te hoog gegrepen zijn, maar misschien heb ik dat wel mis. Bij het libre spel werd al vrij snel duidelijk dat de gedoodverfde kampioen niet in zijn beste weekend zat en dat gaf mogelijkheden voor de overige spelers. Gedurende het toernooi werd duidelijk dat de man, die het bandstoten al had gewonnen, geen enkele kans maakte op de eindoverwinning en hij moest strijden met de enige vrouwelijke deelneemster voor de eer van de laatste plaats. Deze eer won hij uiteindelijk wel, en dan bedoel ik de laatste plaats in de finale, want hij werd finaal van tafel geveegd (een lokale uitdrukking met als betekenis: volledig kansloos) door de enige vrouwelijke deelneemster, die dit op een voor haar normale manier vierde door te schreeuwen “Bam Jonguh”. “Hoe dan..” dacht ik nog even, maar goed. Bij het driebanden bleef de spanning in het spel tot de laatste carambole en werd uiteindelijk de titel opgeëist door een van de mastodonten van de vereniging. Hij vierde dit op een voor hem gewone manier, namelijk rustig ,maar zichtbaar tevreden, lachend en met zijn handen op zijn rug wandelend door het clubgebouw. Bij het libre spel had zich ondertussen een duidelijke finale afgetekend en deze werd uitgesteld om zo een ieder de kans te geven om te genieten van deze zinderende apotheose. Wel moet ik even terugkomen op het feit dat ik net sprak over de enige vrouwelijke deelneemster. Dat zou namelijk betekenen dat er ook mannelijk deelnemers zouden zijn , wat weer de indruk wekt dat ik “in hokjes” denk en mensen een titel geef waar zij wellicht helemaal niet blij mee zouden zijn. En ik wek wellicht de indruk dat ik het bijzonder vind dat er vrouwen zijn die biljarten en het daarom benoem. Alles behalve dat ! Nee, het gaat om biljarters ongeacht of zij nu meestal staand of zittend urineren. Maar ook deze opmerking is waarschijnlijk weer niet erg handig van mij. Mijn excuus.. De finale was dan ook duidelijk tussen 2 biljarters die beiden op hun manier de finale beleefden. De een had de finale al eens gewonnen en de ander had het hele jaar al aangegeven bij het bestuur dat de wisselbeker al wel gegrafeerd zou kunnen worden met zijn naam. Er kan er inderdaad maar één winnen en dat is mooi en jammer tegelijk, niet belangrijk maar wel gaaf.

Elvis (vrijdag, 17 juni 2022 11:36)

Er zijn van die dagen die geruisloos voorbij gaan en je je aan het eind van de dag afvraagt wat je zelf eigenlijk allemaal gedaan hebt. Het is een soort vaagheid die zich meester heeft gemaakt van je herinneringen. Je kunt dan niet eens meer terughalen hoe laat je dag is begonnen en in welke volgorde je alles gedaan hebt. Sterker nog, je weet niet eens goed meer wát je allemaal gedaan hebt. Er zijn ook dagen dat je alles scherp op je netvlies hebt staan en super gedreven en gemotiveerd je ding doet. Wanneer iemand je iets vraagt, heb je al antwoord gegeven voor de gehele vraag gesteld is. Dat zijn dagen waarop je de hele wereld aankan en alles lukt. Dat zijn de dagen die ertoe doen, de dagen waarop je voelt dat je leeft. Je voelt je bloed door je aderen stromen zoals de pils die vanuit het vat richting je glas stroomt. Via de zijkant van het glas gelijkmatig verdeeld en uiteindelijk , al bruisend, afgestreken en voorzien van een mooie blonde schuimkraag. Precies op de juiste temperatuur en met het merklogo naar jou toe op een mooi bierviltje, waarna jij dit glas stevig vastpakt en deze met een paar ferme slokken halfvol maakt en weer terug zet. Heerlijk, genieten van zo’n moment waarop alles eventjes perfect voelt. En ja, je glas raakt dan nooit half-leeg, maar is altijd half-vol. Voor sommige mensen is dan een nuance verschil, maar het is wel degelijk een verschil van dag en nacht. Misschien drijf ik wat door om dit aan de hand van een voorbeeld van een glas bier te doen, maar voor de meesten is het zo ineens wel herkenbaar. Als ik dit even terugkoppel naar de KBC, had ik natuurlijk ook kunnen praten over een heerlijk glaasje, half gevuld met ijsklontjes, en afgevuld met een heerlijk goudgeel sapje genaamd Apfelkorn. Of een mooi klein glaasje op een even mooi klein voetje vol met Beerenburg. Misschien had ik ook het voorbeeld kunnen noemen van een glaasje, half gevuld met ijsklontjes, en afgevuld met een groene substantie genaamd Boswandeling. Deze laatste durf ik niet helemaal aan omdat ik erg mijn twijfel heb over de “chemische groenheid” van dit drankje, wat wel weer als voordeel heeft dat je deze altijd terug kunt vinden, zelfs met het licht uit. Nee, mijn twijfel gaat zelfs veel verder dan dit. Ik denk zelfs dat je dit nucleaire goedje pas gaat drinken wanneer je glas al maanden half-leeg is en je geen andere uitweg meer ziet dan jezelf te beschenken met iets wat, wetenschappelijk bewezen, nooit goed kan zijn voor je innerlijke ik….. Sorry, hier liet ik mij iets te veel meedrijven door mijn eigen smaak en voorkeur en verhief ik mijn eigen mening boven die van een ander. Mijn smaak beschouwde ik als veel beter dan de smaak van de “boswandeling-drinkers” en mijn beleving van genieten liet ik even de boventoon voeren. Dat is natuurlijk niet terecht en daar bied ik nogmaals mijn excuus voor aan. Het kan natuurlijk nooit zo zijn dat mijn manier de beste manier is voor iedereen. Voor mij wel, maar zoals ik in een eerder stuk al schreef, wie ben ik… Wel kan ik respect hebben voor de mening van een ander en diens opvattingen, alhoewel mij dat dus niet altijd lukt. Maar even relativerend en terugkijkend op gebeurtenissen en mij verplaatsend in bepaalde voorbeelden en personen, kan ik dat wel ineens plaatsen. Ik zal het met een aantal dingen nooit eens zijn, maar dat maakt het juist zo mooi. Stel je voor dat iedereen een bier liefhebber zou zijn als ik en afschuw zou hebben van een afwijkend drankje. Dan zou er toch nooit iets te proeven zijn? Nooit iets om over te discussiëren? Nooit iets om over te roddelen? Nooit iets om je lekker tegen af te zetten? Dan zouden alle dagen geruisloos voorbij gaan en je je steeds afvragen wat je eigenlijk allemaal gedaan hebt, of sterker nog, wat je allemaal aan het doen bent. En als je in de fase komt dat je jezelf afvraagt wat je allemaal in godsnaam aan het doen bent, moet je even een paar stappen terug en weer oppakken, of nieuw verzinnen, wat je wel mooi, leuk of geweldig vindt. Dus hoe mooi is het dat iemand gewoon z’n cola-beerenburg drinkt, z’n droge witte of z’n borreltje, naar “he’ll have to go” luistert van Ry Cooder , “Ons moeder zeej nog” van Jan Biggel of een klassiek concert van het klarinet orkest. Fijn dat ook dat allemaal kan bij de KBC. Dat maakt het zo gezellig !! Enfin..ik weet eigenlijk niet goed wat ik hiermee wilde zeggen of tegen wie Maar ja, wanneer ik bij de KBC ben, ga ik er gewoon vanuit dat er genoeg bier is, er country muziek opstaat en er een tafel vrij is waarop ik kan biljarten. Dan heb ik het tenminste naar mijn zin. De vorige 2 zinnen zeg ik natuurlijk met een hele dikke knipoog !!! Sterker nog, ik beloof bij deze plechtig dat ik een glaasje Boswandeling ga proberen. En om meteen alle misverstanden voor te zijn, zeg ik erbij dat ik in plaats van boswandeling ook had kunnen schrijven over Bailey’s, rode wijn of welk drankje dan ook. Maar om nu alles te gaan proberen? Misschien wel, maar dan zonder ijs, want ik ben met de fiets.

Elvis (vrijdag, 10 juni 2022 11:59)

Wanneer ik ’s morgens uit mijn venster de wereld aanschouw, word ik meestal getroffen door een enorme zware twijfel. Ik zeg bewust dat ik getroffen word omdat de twijfel mij vaak gewoon overkomt. Na elke vorige twijfel had ik mij toch juist voorgenomen om hier niet meer over te gaan twijfelen en toch doe ik het. Ik twijfel dan over de manier van mezelf transporteren. Pak ik de fiets, wat bij mij vaak de connectie brengt met het gezellig samen zijn en het nuttigen van een alcoholische versnapering, of zal ik gebruik maken van een andere manier van transporteren wat hoogstwaarschijnlijk makkelijker en sneller is maar vaak gepaard gaat met het onnodig uitstoten van koolstofdioxide en stikstof. Niet dat ik mij erg betrokken voel bij de huidige discussie over de overtollige uitstoot van schadelijke stoffen, maar als ik hier niets over vermeld is de kans aanwezig dat ik waarschijnlijk te maken zal krijgen met allerlei instanties die menen zich overal mee te moeten bemoeien. Nee, mijn twijfel heeft dan vooral te maken met de strijd die er vrijwel altijd heerst tussen mijn eigen waarneming en de voorspelling van de app genaamd “buienradar”. ’s Morgens is het immers nog niet de bedoeling dat ik ergens beland waar ik mij vergrijp aan een alcoholische lekkernij en deze optie streep ik in gedachten dan al snel weg. Dit is eigenlijk een mooi excuus voor mij om niet op de fiets te gaan, maar voor de oplettende lezer is het al lang duidelijk dat fietsen voor mij geen hobby is , maar een noodzakelijk kwaad wat verbonden is aan een gezellige avond of middag. Maar goed, voor de niet oplettende lezer heb ik een mooi excuus geformuleerd en een waterdicht alibi. “Waterdicht” is dan ook meteen hetgeen mij de twijfel brengt. Gezien mijn enorme belangstelling en interesse in gemotoriseerd vervoer , ben ik dus al snel geneigd om te kiezen voor deze manier van transport. Mijn keuzestress heeft dus vooral te maken of ik kies voor een waterdichte manier van vervoer of voor een veel avontuurlijkere manier, namelijk eentje waarbij je “met je kop in de wind” jezelf van A naar B brengt. Mede gestuurd door een sterke bewijsdrang , noem het midlife crisis, gaat mijn voorkeur uit naar de avontuurlijke versie. Dan maar niet waterdicht en achteraf spijt hebben dat je de “verkeerde” keuze hebt gemaakt. Mijn sterke levensovertuiging is dan ook dat je beter spijt kunt hebben van iets wat je gedaan hebt, dan spijt hebben van iets wat je nooit geprobeerd hebt. Deze uitspraak wil ik graag nog eens nader uitleggen, maar nu eerst even terug naar de KBC. Want hoe vaak komt het wel niet voor dat je , terwijl je aanlegt voor een mooie carambole, ineens de twijfel toeslaat en je ineens meerdere opties voor je ziet. Op het moment dat je naar de tafel liep was je zo overtuigd van de manier van aanspelen dat je eigenlijk al tegen je tegenstander wilde zeggen: “zet maar aan !!”, hiermee doelend op het feit dat hij of zij alvast jouw score zou moeten aanvullen met het komende punt. Maar bij elke schrede die je dichter bij de tafel brengt, word je overmand door een gevoel van onzekerheid die je toch aan het wankelen brengt. Je hebt immers “zulk soort ballen” al wel vaker gehad en toen was je ook overtuigd en lukte het ook niet. Eenmaal aan de tafel wil je je twijfel wat verbergen en spreek je uit dat je eerst even de lijnen van de ballen wil bekijken omdat je het een ongemakkelijk gevoel vindt dat je tegenstander zo lang moet wachten vanwege jouw besluiteloosheid. Je maakt eventueel nog een grapje en in je bovenkamer ontstaat er een soort kortsluiting die je zeker niet verder gaat brengen. Wanneer je hierna nog iets langer wacht , neemt de besluiteloosheid de overhand en maakt deze de beslissing om de bal zo te raken terwijl je eigenlijk wel weet dat het een kansloze missie is. Kortom, je wil hem er gewoon “opbatsen”. Tja, ik heb wel eens gehoord dat er mensen zijn die met de “bats”-manier een heel toermooi kunnen winnen, maar dat terzijde. Echter net voordat je aanlegt, krijgt je tegenstander medelijden met jouw onzekerheid en geeft je dan een tip over de manier van aanspelen die waarschijnlijk de beste manier is, maar voor jou niet gaat werken omdat er ondertussen een dermate heftige kortsluiting in je hoofd is ontstaan die ervoor zorgt dat je missie om beide ballen te raken sowieso gedoemd is te mislukken. Op dat moment “doe je maar wat” en krijg je tot overmaat van ramp ook nog eens de lachers op jouw hand, terwijl je dit helemaal niet als grap bedoeld had. Wanneer je dan sip en enigszins droef weer naar je stoel loopt, verdwijnt de kortsluiting als sneeuw voor de zon en baal je dat je de bal niet hebt gespeeld zoals je hem in eerste instantie in je hoofd had. Dan had je immers nog kans gehad. Het gevoel van sukkeligheid neemt op dat moment de overhand en je hebt spijt van iets wat je gedaan hebt en baalt vooral van hetgeen je niet geprobeerd hebt. Ik weet niet of ik mijn eerdere stelling nu juist ontkracht heb of bevestigd, maar goed… wie ben ik..

Elvis (vrijdag, 03 juni 2022 15:52)

Na een aantal bezoeken aan dit fijne etablissement ,waarin ik heb mogen kennismaken met de verfijnde sport genaamd biljarten, ben ook ik gegrepen door de verslaving van dit spel. Zo heb ik menig keer iemand horen zeggen dat het niet gaat om het winnen , maar om de schoonheid van het spel. Alhoewel deze man zelf zoveel controle heeft over zijn spel dat verliezen hem niet vaak zal zijn overkomen, vond ik dat toch een interessante uitspraak. Want wat bedoelde deze, inmiddels wat oudere en door het vele biljarten waarschijnlijk enigszins getekend en gekleurde, man nou met “schoonheid”? Schoonheid is namelijk moeilijk te vatten als één en hetzelfde. Wat ik immers schoonheid vind, kan door een ander als afgrijslijk worden beschouwd. Toch ben ik me gaan verdiepen in de schoonheid en heb mij meerdere keren afgevraagd wat hij hiermee bedoelde. Ik had het de aardige man ook best zelf kunnen vragen, maar dat leek me weer wat dom overkomen. Dom wilde ik immers niet gevonden worden, want ik was al lang blij dat ik mijn plekje had gevonden. Nee, in plaats daarvan heb ik me verdiept in de verschillende speelwijzen en methodes. Nou, ik kan je vertellen dat dit mij heel veel definities heeft geleerd alhoewel ik twijfel of de definitie van schoonheid hierbij zit. Is het schoonheid om bij elke stoot die je maakt je eigen tong zover in je wang te drukken dat het lijkt of je in een ver verleden ooit eens verkeerd gehecht bent bij het trekken van je verstandskies en dat je daar een licht trauma aan op hebt gelopen? Of is het schoonheid om, bij een bal die eigenlijk iets te ver weg ligt, zelf maar je lichaam op de biljarttafel te werpen zoals een slager zijn slachtafval bij elkaar verzamelt en in de hoek van zijn abattoir kwakt? Zou het schoonheid zijn wanneer je ná elke stoot alsnog probeert om met je biljartkeu in het luchtledige de bal bij te sturen? Misschien is het wel schoonheid wanneer je net voor het raken, of missen, van de 2e bal een soort van limbo dansje doet waarvan je echtgenoot nooit wist dat je die beweging in je had. Kortom, het is volgens mij wat een ieder ervan vindt. Maar voor mij is het zeker dat het geen schoonheid is wanneer je agressief grijpt naar je krijtje wanneer je een keer een bal mist of zelfs je keu te koop aanbiedt en in een boosaardige bui meteen na de verliespartij vertrekt naar huis. Nee, ik kan me goed vinden in de wijze raad van deze man en ben tot de conclusie gekomen dat het inderdaad gaat om de schoonheid van het spel. Of dit nu inhoudt dat je net verliest of net wint, maakt dan inderdaad niet meer uit.
Alhoewel…… Ik heb er de smoor in wanneer ik net een bal mis, die ik eigenlijk niet had mogen missen. Een carambole niet scoor omdat ik net iets teveel effect heb gegeven. Een niet te missen bal tóch mis terwijl ik daarvoor de meest moeilijke bal wél heb geraakt. Ik begin me dan te ergeren aan mijn tegenstander en de verkeerde muziek op de achtergrond. De banden geven dan niet het juiste effect mee en de lakens zijn aan vervanging toe. De ballen zijn zo hard als stenen en mijn pomerans is veel te vlak. Het krijt is dan ruk en het licht komt te fel van buiten.
Maar het licht nooit…!!! Aan de schoonheid van mijn spel..

Elvis (donderdag, 19 mei 2022 13:16)

Echter werd ik opgehouden door een aantal A4tjes die aan de wand hingen. Het betrof hier de aanmelding van nieuwe leden, alhoewel.....het waren nieuwe leden die eerst goedgekeurd moesten worden? een soort ballotage commissie? Weer nieuwsgierig de zaal inkijkend werd het mij duidelijk dat het hier ging om een biljart club. Een ballotage commissie...een biljartclub? Wat was hier aan de hand?
Ik was enigszins verbijsterd, maar liet me niet leiden door deze verbazing en trad de zaal binnen. Voor m'n gevoel bleef de wereld even stilstaan en had ik het gevoel dat ik beland was op een vleeskeuring. Het leek of de muziek uitging en de biljartballen stil bleven liggen. Ja, ik wist het zeker...Het was een vleeskeuring en tot overmaat van ramp was ik het vlees. Had ik dan zo slecht opgelet toen ik mijn kleding vanmorgen uit mijn "walk-in-closet" had gepakt? Had ik de verkeerde schoenen aan? Ik stamelde een soort van "goedemiddag" en liep richting de bar. Dat was de enige plek die ik vertrouwd achtte en bestelde, zonder de bar bediende aan te kijken, een biertje. Deze vriendelijke bediende gaf mij een biertje en vroeg mij of ik hier voor het eerst was of dat ik iemand zocht. Ik zei dat ik gewoon even wilde kijken en de bediende stelde me gerust en zei mij dat dat helemaal goed was. Na een flinke slok genomen te hebben uit mijn glaasje Heineken, draaide ik mij om en keek voorzichtig de zaal in. 5 biljart tafels en minstens 4 keer zoveel aanwezigen. Het viel mij nu pas op dat de vleeskeuring helemaal niet gaande was en dat ik me dat waarschijnlijk zelf had ingebeeld. Het was geen keuring maar gewoon een welkom wat ik zelf verkeerd had ingeschat. Daarbij komt dat er overal mensen zijn die iets van een ander vinden , dus waarom zou dat hier niet zo zijn. Na 2 glaasjes bier voelde ik me vrij genoeg om zelf eens te gaan observeren en beoordelen wat ik allemaal zag Ik had namelijk ooit eens van mijn beste vriend geleerd dat beoordelen niet verkeerd is, maar veroordelen wel. Ik zag de man uit de scootmobiel gezellig aan een tafeltje zitten met ook een glaasje bier. Ik wist het zeker ..het was die kroegeigenaar. Zijn herkenbare stemgeluid maakte menig keer duidelijk dat er een bal niet goed aangespeeld werd. "te dikke" en "hoe ku'j die balle nou zo speul'n" kwam menigmaal uit zijn mond. Verderop was een man die de meest mooie caremboles maakte en dit telkens vierde met een soort van "high five" en veel gelach. Daarnaast een vrouw die tegen hem speelde, maar ook regelmatig op hem mopperde "ik kriege gien goeie balle van oe". Weer verder liep een man die naar mijn idee pijn in zijn rug had en dat regelmatig liet weten aan de omstanders. Het kan ook zijn dat hij iets te voortvarend was geweest in het ophijsen van zijn broek na het ontlasten. Goed dat laat ik dan maar in het midden. In een hok, wat mij in eerste instantie deed denken aan een aquarium maar wat een rookhok bleek te zijn, zag ik een man met een baard, die hij zichtbaar zelf af en toe bijknipte, gekleed in een trui met een koordje rond zijn nek. Op dat moment was er een vrouw die heel grappig (?) zijn koordje uit zijn trui wilde trekken en er werd erg om gelachen. Ik wist meteen dat de humor hier op straat lag... Verderop aan de bar zat een vrouw die getooid was in een soort van rock'n roll jurk en een zakdoek in haar haar. na 4 biertjes had ik zo'n beetje de hele zaal geobserveerd en beoordeelt en kwam tot de conclusie dat dit een gekleurd gezelschap was met een gezamenlijke passie. Een passie voor de sport... Een passie voor gezelschap...een passie voor dom gelul... een passie voor een gezellige borrel..... En voor ik het wist, hoorde ik daarbij. Wie had dat gedacht
Tot de volgende keer KBC...

Elvis (donderdag, 19 mei 2022 13:15)

Toen ik voor het eerst op m'n fietsje door de Anjerstraat fietste, had ik geen idee dat dit een straat was die ik nog vaak zou zien. Een gebouw waar niet echt de gezelligheid afstraalt, maar wel uitnodigt om eens binnen te gaan kijken. Net voor ik naar binnen stapte, hoorde ik veel gelach en de stem van Neil Diamond die het liedje "I am I said" zong. Ik heb even staan luisteren omdat het ineens een stuk spannender werd om naar binnen te gaan. Wat zou ik daar aantreffen en vooral wie? Ik begon me pas echt zorgen te maken toen Neil Diamond werd afgelost door Vader Abraham met het liedje "tussen kroegen en kerken". Ik vroeg mij af welke cultuurbarbaar deze overgang verzonnen had en begon me nu toch echt wel zorgen te maken. Het gevoel van vluchten nam de overhand en ik besloot mijn fiets weer te pakken en snel te verdwijnen van deze , zo leek het mij, onveilige plek. Ik was immers opgegroeid met het feit dat mijn muziek keuze niet bij iedereen in de smaak valt, maar ik hoefde me toch ook niet in te laten met deze carnavals kraker? Of moest ik mezelf zo verloochenen door toch de stap te nemen? Nee, ik besloot toch richting mijn fiets te lopen. Tot mijn grote schrik werd ik ineens bijna overreden door een snelle scootmobiel met als bestuurder een aimabele man die ik zeker al eens eerder gezien had. De man begroette me vriendelijk en ik groette terug en wist bijna zeker dat dit de man was die vroeger kroegeigenaar was en waar ik menig uurtje had rondgehangen zonder dat ik daar echte actieve herinneringen aan had. De beste man liep naar binnen en ik hoorde dat hij warm onthaald werd door de aanwezigen. De vriendelijkheid waarmee de mensen elkaar begroetten, maakte mij weer nieuwsgierig en ik rechtte mijn rug en keerde weer terug naar de ingang. Stiekem binnenkomen was een utopie, want zo snel ik de deur opende, klonk er een luide bel. "Kut" dacht ik, nu ziet iedereen mij. Ik hing wat nonchalant, maar met het zweet op mijn rug, mijn jas aan de kapstok. Keek even schichtig in het rond en besloot richting de zaal te lopen.
(zie volgend bericht)

Bert hollander (dinsdag, 29 januari 2019 09:18)

Afgelopen weekend is Cynthia van Peer-Paantjes de 26ste kampioen geworden van de Kamper ui bokaal voor dames . Een hele knappe prestatie van deze brabantse biljartvrouw. Proficiat CYNTHIA.

Tijmen Bastiaan (donderdag, 16 augustus 2018 17:30)

Mooie site Ineke! Ik kom binnenkort weer eens naar de club. Is een tijd geleden. Groetjes. Tijmen.

Pascal (woensdag, 27 december 2017 20:03)

Heel gaaf de nieuwe site.
Erg fijn dat het op mobiel nu prettig leesbaar is.

Dank je wel Ineke!